Van huis naar Schiphol via trein, taxi, ...16, voltallig! Het inchecken verliep een beetje "van het kastje naar de muur" maar al bij al nog vlot. Exact op tijd de lucht in voor bijna 10 uren. filmke, boekske, dutje,... alleen Lief slaapt (bijna) heel de tijd... Houston, snel een fotootje voor het thuisfront, wij hebben vlot de tijd om over te stappen en een hapje te eten.United Airlines brengt ons in 3 uurtjes naar Managua. Na 36 keer te zijn gecontroleerd! (zien we er zo onbetrouwbaar uit?) mogen we het land in, mits 10 dollar... Het ontvangstcomité staat klaar met een grote spandoek, wij zijn welkom! Toon , Rina en Gerard, en Xavier brengen ons naar ManaguaHills met 3 pick ups. Temperatuur is goed, het pintje smaakt heerlijk en de kamers zijn met airco en dik ok. Maar al snel vallen de oogjes toe, onze dag was dan ook super lang... vol verwachting klopt ons hart...

Vandaag hebben we toch wel een "cultuur schok" beleefd. We zijn naar enkele woningen in de "barrio's" gaan kijken. De mensen die daar wonen zijn onder medische behandeling voor tbc, leveraandoeningen, e.d. en wonen onder onze normen toch wel in extreme armoede met soms wel zijn 15-en. De ruimte is niet groter dan 16 m². Op de terugweg was iedereen er zeer stil van. Aan tafel bij het middageten werd er nog over gepraat. Zal lang blijven hangen.

In de namiddag werd even gestopt voor een bezoek aan het nationaal museum. De lokale gids heeft goed haar best gedaan met haar deskundige uitleg.

Nog een frisse pint gaan drinken aan de "Malecon" - zoek maar even op..

Morgen beginnen we met de eerste fietsdag, waar iedereen naar uitkijkt.

Een dag van 'de eerste keer' werd het vandaag. Dat begon 's nachts al: de eerste keer vuurwerk. De hele nacht door... De een kostte het zijn broodnodige slaap, de ander ronkte er lustig doorheen om 's morgens de goede nachtrust te bewijzen met de vraag: "welk vuurwerk??".

De eerste keer ook het Monicare-blauw aan de rijkelijke onbijttafel. Want iedereen hees zich voor de eerste keer in de splinternieuwe pakjes.

Hier en daar toch een vleugje spanning voor wat komen ging: onze eerste meters op de Monicare-MTB's. En meteen een ritje dat niet van de poes bleek te zijn. Een 45km met heel wat hoogtemeters en onder tropische omstandigheden. Nu ja, tropisch... hier en daar schoof er wel een wolkje voor de zon waardoor we niet echt mochten klagen. 

Maar er moest eerst nog gestart worden... Onze startlocatie was meteen een schot in de roos. Op MTB dag nr1 zouden velen van ons voor de eerste keer aan de rand van een actieve vulkaankrater staan. Dit liep een klein beetje vertraging op toen team Monicare plots team Monicache werd. Op weg naar onze startlocatie vernamen we uit goede bron dat er een FTF (first to find) gescoord kon worden op een geocache in de buurt. Met vereende krachten werd gezocht, en uiteindelijk ook gevonden! Aan de voet van de vulkaan kon met een prachtig panorama op de achtergrond team Monicache op de foto met de FTF op een Nicaraguaanse geochache. Een mooi moment zowaar.

Maar de roep van de MTB werd luider. Zadels werden afgesteld, banden opgepomt en bidons gevuld. Het startschot werd gegeven. Halverwege de vulkaan mochten we wegens vulkaanactiviteit niet verder met de fiets. De jeeps brachten ons tot aan de krater alwaar we het natuurlijk schouwspel in al zijn pracht konden bewonderen. Indrukwekkend...

Na het genieten werd het weer tijd voor noeste arbeid. In de vorm van een prachtige rit door het vulkanisch landschap, langs meren en dorpjes, zandwegen, tarmac en vooral veel "op en neer". Of 'vals plat' zoals Gerard dat al eens durft noemen. Een vals plat van +20%... Gevolgd door meer dan geweldige afdalingen.

We zagen voor de eerste keer gigantisch grote vlinders, bloemen en bomen zoals we die bij ons niet kennen. Op de bergtoppen zagen de meesten zelfs sneeuw. Van het zwarte soort wel te verstaan...

Maar genieten was het. Van de eerste tot laatste meter. Je ervaart het land zoals je dat met een gewone reis nooit zou doen. Je stopt even met trappen als je iets tegenkomt wat de moeite waard is. Je staat toch even stil bij hoe de mensen hier leven. En dat dat niet altijd onder de beste omstandigheden is. Het is echt... niet zoals de tv waar je vervolgens met een druk op de knop van die hongersnoodreportage overschakelt naar je favoriete soap.

Er waren ook enkele jammerlijke eerste keren bij: zo was er de eerste platte band die door Jona en zijn 5 assistenten vakkundig hersteld werd. En die eerste kettingbreuk is hopelijk ook meteen de laatste. Net zoals die eerste kleine valpartij of het verlies van dat mooie zakmes. Gelukkig verbleekte dit bij al het moois wat we vandaag mochten ervaren.

De beloning van de dag lag te wachten aan de finish. Ons prachtig hotel met zicht op laguna de apoyo!. Het meer waar menig fietspakje in werd gewassen... met de eigenaar er nog in wel te verstaan.

Er rest ons enkel nog krachten op te doen voor morgen. Waarschijnlijk afgesloten met de eerste cocktail. Het kan slechter. Veel slechter....

Vandaag een korte overgangsrit. Waarschijnlijk weer een vroege ontsnapping en dan een massasprint. 

We vertrekken van aan onze unieke locatie aan het meer van Apoyo naar Granada.

Gisteren stonden we aan een actieve vulkaan en zagen we het vagevuur. Nu nemen we de tijd om te genieten van het meer dat zich heeft gevormd in de krater van een uitgebluste vulkaan. Het meer is omgeven door een groen begroeide rand, waardoor het overzichtelijk wordt. Hoe mooi de natuur dit voor ons toch allemaal heeft geregeld. Tussen hemel en aarde ligt het aardsparadijs, en voor ons ligt dat nu hier. 

We starten de dag voorzichtig, althans de meesten onder ons. We moeten immers 4 km stijgen met een stijgingspercentage van rond de 10 procent. Daarna is het dalen tot in Granada. 

Onderweg rijden we door een landelijk gebied, en zien we de armoede op het platte land. Het rustige tempo laat toe om stil te staan bij de indrukken die we opdoen. Armoede ziet er overal ongeveer hetzelfde uit. Ook de geur is universeel. We kunnen ons niet voorstellen hoe de jonge mensen die we ontmoeten zich uit deze situatie kunnen werken. 

En plots duikt dan Granada op. Een indrukwekkend mooie stad in de oorspronkelijk, Spaanse bouwstijl die dateert van 1870. We krijgen eerst wat historische informatie over de stad. Bespaard van aardbevingen en gelegen aan het grote meer, was de stad van strategisch belang voor de Spaanse overheerser. (...) We houden even halt bij het park der poëten. Jaarlijks is er een internationaal poëziefestival, wat ook nog eens het belang van de stad aantoont. De stad is vrij toeristisch, en met het oog daarop worden er pogingen gedaan om de stad goed te onderhouden. Blijkbaar heeft men voor ons nog een bijzondere attractie voorzien: we worden getrakteerd op het transport van een olifant. 

We zijn finaal tegen de middag in het hotel. Dat geeft ons tijd om even uit te rusten en 's avonds de stad te verkennen. En...samen een lokale cocktail te drinkend. En of dat gezellig was!

Na het eten bij tijds gaan slapen, want morgen vroeg op voor een lange rit. Bovendien wordt de koers gewonnen in bed.

Vandaag beseft iedereen dat we zonder de pijlen van Gerard hopeloos verloren zijn. We rijden naar het oosten ipv het westen. Gelukkig bestaat er een mobiel netwerk om ons terug op het juiste pad te brengen.

De rit is vlak maar lang( 68 km), daarom ligt het tempo redelijk hoog. Voor de klimmers onder ons is dit een nadeel want het wordt een groepsrit met op het einde een sprint.

Het hoogtepunt is een overzet waarbij de aandrijving gebeurt door een tweecilinder diesel van minstens 30 jaar oud.

Het wordt een dag van de landbouw, waarbij kleinschalige familielandbouw afgewisseld wordt met grootschalige industriële landbouw. Hypermoderne John Deere tractoren naast oude Russische Belarus tractoren.We treffen veeteelt aan met boerderijen van wel 100 koeien.

Deze zagen er niet doorvoed uit. In het droge seizoen geven deze maar 3 liter per dag (in België 40). 

Later rijden we door enorme rijstvelden. Een vliegveldje met tweemotorige toestellen om de rijstvelden te behandelen ontbrak niet. 

Overal armoedige huisjes voor de landarbeiders. Deze verdienen 150 cordoba per dag indien er werk is. Door de aanhoudende droogte dit jaar is er weinig werk op de velden met alle gevolgen vandien. De gewassen op de velden (mais en bonen) staan er slecht bij. De industriële landbouw gebruikt zoveel water dat de bevolking er zelf veel te weinig heeft.

Valpartijen van de dag: Toon neemt zijn gsm op en gaat op de vlakte. Conclusie: neem geen telefoon op tijdens het fietsen.

Jan doet een high five met kinderen en houdt hieraan een dikke buil aan over tijdens zijn val. Conclusie: niet high fiven tijdens de fietstocht.

Voor Nick was het een topdag. Een gouden cache gevonden (een travel bug)

Een minpuntje: De muggen in ons hotel waarbij iedereen horendol werd.

Woensdag 3 augustus: In de voormiddag laten we onze fietsen op stal staan. 

Om in Dario uitgebreid kennis te maken met Toon's projecten van Pro Salud:

De Clinica Social, een locatie die in 1998 tot aan het dak onder water kwam

tijdens de orkaan MiAtch: Eén van de redenen waarom nu wat verderop,

op een hoger gelegen gebied, en geheel nieuwe infrastructuur wordt gebouwd.

Daar zullen alle intiatieven van Dario worden ondergebracht die we nu bezoeken:

De Clinica Social met consultatieruimten, sociale apotheek, labo, echografie, 

polyvalente ruimte enz.

We worden er warm (eigenlijk 'fris') onthaald door het locale team

van dokter, verpleegsters, laborante, maatschappelijk werkster,... 

Met uitleg, rondleiding en pp-presentaties loodsen zij ons doorheen de 

verschillende projecten: behandeling van TBC en berglepra, distributie van

medicamenten tot in afgelegen gebieden, het project geestelijke gezondheidszorg, 

de ondersteuning van kinderen en volwassenen met een fysieke of mentale handicap enz.

Er wordt gestreefd naar een evenwicht tussen de sociale doelstellingen 

en de zelfbedruipendheid van de projecten. In het geneesmiddelendepot horen we 

dat met dit initiatief de prijs van de medicatie voor de arme bevolking kan 

gereduceerd worden tot 1/4-de van de prijs in het commerciële cirquit.

Meer en meer aandacht, tijd en energie van deze enthousiaste equipe gaat naar 

preventie, educatie, voorlichting en vorming. De uitdaging bestaat erin om hulp 

te bieden en toch de mensen in hun kracht en waardigheid te laten. 

'Empowering' heet dat zeker?

De oventjes die Gerard ontwierp maakten indruk: houtbesparend koken, 

met degelijke rookafvoer. De kleinschalige productie daarvan zal voor vele 

gezinnen een waardevolle verbetering in het huiselijk comfort zijn.

Een ander soort kennismaking hier is met de mug: op onze slaaplocatie in 

Hotel San José te Sebaco belagen ze ons in die mate dat Toon het nodig vond 

de alarmfase af te kondigen bij de hoogste politieke niveau's. De relatie 

Vlaanderen - Nicaragua stond even op het spel. Maar geen nood: we ontbijten 

en avondmalen nu op de mug-vrije binnenplaats van Toon's woning. Heerlijke locale 

gerechten verwennen ons.

In de namiddag van deze intense dag maakten we nog een mooie fietstocht 

doorheen landelijk Nicaragua: rijstvelden, wilde natuur, maïs, tomatenteelt, 

koeien, muggen, platte banden: we kwamen het allemaal tegen. 

En dat een oude mug nog een groen blaadje lust werd bewezen door de gerichte 

aanvallen op Jonah. We voelen mee met hem...

Na een heerlijk ontbijt met voorbesmeerde boterhammen, vertrokken we naar Terrabonna, een dorp in de bergen waar Toon 31 jaar geleden zijn Nicarguaanse loopbaan begon.

We bezoeken vandaag Corazones Unidos en Tierra Buena met het Fans project, het project waarbij mensen vanuit België kinderen steunen bij hun studies.Een aantal onder

ons zijn "padrino" en kunnen vandaag hun petekind zien. Spannend! 

Het was een dag vol boeiende geplande en ongeplande ontmoetingen. Bij het vertrek in Dario passeerden we Salvador, een oudere man op zijn fiets. Eerst werd hij verrast

door onze blauw-witte passage,daarna demarreerde hij en nam de kop van de groep en trok ons de eerste heuvels over tot aan de rand van het dorp. Daar ontdekte we langs

de weg een kleine artisanale steenbakkerij waar elke steen met de hand wordt gemaakt. We stonden vol verwondering en respect te kijken naar dit arbeidsintensieve,

ambachtelijke gebeuren.

Daarna moesten we even de tijd inhalen en spurtten we enkele kilometers langs de Panamericana. Dat was ook het beste wat we konden doen : "spurten" langs deze

gevaarlijke weg op een halve meter fiets(?)strook met naast ons grote vrachtwagens met zwarte rookpluimen. Mooi in het rijtje - strak achter elkaar- neus dicht en

focussen! Deze kleine, korte opoffering werd ruimschoots gecompenseerd na de afslag op de prachtige weg naar Terrabonna. Pittige bergopjes, snelle en hobbelige

bergafjes,door de kudde koeien heen, af en toe een hond of een kip ontwijkend en door de rivier waarbij enkel Guido, Rik en Jona de voeten droog hielden. Een

gevarieerd parcours in een mooie groene, heuvelachtige omgeving. Onderweg ontmoetten we Fernando, een jongentje van 7 jaar met een beenziekte. Zijn mama draagt hem op

haar schouders. Zij is hem van school gaan halen. Dankzij Corazones Unidos krijgt hij na school een aangepaste paramedische behandeling en is hij ook gestimuleerd om

naar school te gaan. Een misvatting bij veel mensen hier is het idee dat lichamelijk gehandicapte kinderen ook mentaal een achterstand hebben. Fernando gaat nu naar

het tweede leerjaar en is tof manneke.

Het is regenseizoen maar tot vandaag hadden we daar nog niet veel van gemerkt. Onze aankomst in Terrabonna ging gepaard met donder en bliksem en een flinke regenvlaag.

Het had al weken niet meer geregend dus we weten niet goed of de mensen blij waren met onze doorweekte, modderige aankomst of door het overvloedige water dat uit de

hemel neerviel. Alleszins het contrast tussen onze besmeurde blauw-witte tenuekes en de kraaknette schooluniformen van de petekinderen was hallucinant.Het maakte de

begroeting heel warm maar toch een beetje afstand-elijk.

Omdat we bij aankomst Hilde en Lief "kwijt" waren in de storm, werd er een redding georganiseerd door Guido en Gerard, zij hebben het ganse dorp en de weg terug

verschillende keren op en af gereden op zoek naar de verdwaalden. Hilde en Lief zagen hen verschillende keren passeren terwijl ze rustig en gezellig bij mensen thuis

een tasje thee zaten te drinken.

Door de reddingsactie van Guido en Gerard was ook de auto met de kadootjes voor de kinderen verdwenen en liep de organisatie van de viering wat in het honderd. Typisch

nicaraguaans, door Belgen veroorzaakt. 

Het was een fijne en ontroerende ontmoeting met de petekinderen. 35% van de schoolkinderen van Terrabonna en een twintigtal gehuchten errond worden gesteund door

padrino's uit België en Duitsland. Francisca, de vrouw van Toon, heeft dit project opgericht en het wordt nu ter plaatse opgevolgd door Carla en Idenia. Zij bekijken

welke kinderen en families voor de steun in aanmerking komen. De kinderen krijgen in ruil voor het trouw naar schoolgaan, jaarlijks een rugzak, schoenen, uniform en

schoolgerief. De Monicare-groep van 2014 heeft een groot deel van zijn sponsorgeld ook aan schoolgerief besteed.

Nadien bezochten we ook de therapielokalen van Corazones Unidos. Er wordt ergotherapie gegeven door één van de moeders.En de kinesitherapie wordt gegeven door Eduardo

en zijn collega. Gedreven en gemotiveerde mensen. De kinderen die hier behandeld worden, zijn vooral lichamelijk gehandicapten met verlammingen of pareses vaak ten

gevolge van complicaties bij de bevalling. Eduardo en zijn equipe werken niet alleen ter plaatse in Terrabonna maar trekken ook naar de campo. 

's Middags aten we een heerlijke sopa met grote stukken onbekende groenten, een waar culinair avontuur.

Na de middag werden we verwend met een optreden van de leerlingen van de muziek- en danscursus. Iedereen had er veel zin in en de sfeer was uitgelaten en vrolijk.

We zongen met de groep ook een liedje begeleid door Jos op de gitaar en daarna nodigde Jos Carla uit ten dans. Zijn hand gleed volgens haar wat teveel af naar haar

onderkant en de dans was vlug gedaan. Carla stond de rest van de voorstelling met een waaier zichzelf koelte toe te wuiven. Het was een hartverwarmende dag ondanks de

hevige regen.

Na de voorstelling stapten enkele "die hards", echte "bikers", echte wilskrachtigen/veerkrachtigen nog de fiets op voor de terugtocht. Door de regen en de modder,

langs de heroïsche afdaling en op de steile beklimmingen voelden ze zich terug zo speels als een kind.

Vandaag:rustdag .Toch is iedereen op tijd en fris weer op om ten huize Toon te ontbijten . Muggen voelen er zich niet echt welkom , wij zeer zeker!

Dan wordt er een soort workshop "fietsen verzorging "ingericht onder de deskundige leiding van Gerard .

Maar er staat een uitstap op het programma , voor een aantal van de mannen niet makkelijk om de fiets los te laten ,merken we .

Gelijk sardientjes in een blikje worden we door onze wel heel enthousiaste chauffeurs door de bochten geslingerd.Het is warm,de uitlaatgassen zijn ook niet bevorderlijk voor het "welbevinden".Maar als we dan ook nog eens "gefumigeerd" worden (letterlijk uitgerookt),wordt het wel héél stil in de auto !Het uitroken gebeurt om de muggen te verjagen /doden .

Ook de billen zien af.Misschien wel meer dan op de fiets .

Er komt terug wat leven in "los Cyclistas Belgas"wanneer we toekomen aan het prachtige lago apanas . Zo mooi , zo idyllisch ! Maar de huisvuilbrigade zou toch nog eens moeten langsgaan daar .Hier trachten vissers hun dagelijkse rijst-met-bonen te verdienen door te vissen op tilapia. 

Wat genieten,rondhangen,selfies en groepsselfies later gaan we via een tussenstop in Jinotega, terug Toonwaarts . Want de fiesta wacht. De terugweg ( langs een andere weg), geeft ons meer ademruimte . Ons sardienenblik wordt een babbelbox .

Het feest dan : gezellig en warm eten , kletsen ( tetteren) en dansen samen met het team van Pro Salud .

En dan op tijd naar bed want morgen fris weer op voor een serieuze rit .

Een dag met emotie en mooie uitzichten.

's Morgens na het feestje hadden enkelen onder ons wat stijve spieren van het dansen. Sommige onder ons zijn dan toch niet meer zo jong als ze zich voelen ;). Maar die pijn was snel voorbij wanneer we te horen kregen welke bergen we gingen beklimmen.

Na een weer ongelooflijk ontbijt van Carla in dokter Toon zijn haciënda, brachten ze ons naar Matagalpa. Matagalpa ligt op een hoogte van ongeveer 670m, die hoogte is belangrijk want Gerard vertelde ons dat we veel gingen klimmen en zo moesten we al,iets minder hoog klimmen. Gelukkig had iedereen de benen goed ingesmeerd voor we aan een pittige rit van 25km begonnen.

We begonnen de rit met een klim van ongeveer 10km. Deze klim begon al met een zeer stijl stuk waar enkele onder ons hun tanden op stuk beten. Maar er wachten ons een mooie en lekkere beloning toen we boven aankwamen. Rina en Gerard wachtte ons op met ongelofelijk lekkere Nicaraguaanse bananen en een prachtig uitzicht. Die banaan kwam zeker van pas na zo'n steile beklimming. Na weer een platte band te hebben vervangen gaan we richting dal, althans dat dachten de bikers. Tijdens deze afdaling hebben we enkele kleine ongevallen meegemaakt. Niets ergs, allee toch niets dat niet meer hersteld kan worden ;). Tijdens deze afdaling reed Jonah lek, tijdens het vervangen van zijn achterwiel hoorde enkel van ons (die al wat lager stonden) hem vloeken. Gelukkig was Rik er met zijn morele steun. Maar na de herstelling hervatte ook zij de afdaling.

Na deze toch wel zware en gevaarlijke afdaling gingen we lunchen in een finca. Een gezellige boerderij die aan het einde van de gevaarlijke afdaling lag. Hier aten we een lekkernij en kregen we info over hun pas geïnstalleerde biogas opstelling. Prachtig! Met vier koeien en hun uitwerpselen ontwikkelde ze genoeg gas om een fornuis van twee vuren te voorzien.

Voor we vertrokken kregen we van Gerard te horen dat het vals plat terug richting Matagalpa ging. Amai van vals plat gesproken, er volgde nog enkele zeer steile hellingen, kuitenbijters genaamd. Tijdens deze (vals plat) beklimmingen kregen we er nog gratis en voor niets een mooie regenbui bij. Tijdens deze terugkeer zagen we enkele gieren een paarden kadaver oppeuzelen, wat een stank, maar knap om te zien dat hier niets verloren gaat. Dat geld ook voor de mensen die we op het plaatselijke stort tegen kwamen. Zij zochten ook nog naar dingen in een hoop afval die ze konden gebruiken en/of verkopen.

Hierna volgde weer een leuke afdaling richting ons hotel. Toen we aankwamen in ons hotel kregen we te horen dat Greg Van Avermaet goud had gewonnen op de olympische spelen. Daar hebben we er natuurlijk eentje op gedronken. En na het douchen hebben we een aperitiefje gedronken en weer lekker gegeten. Zo was het weer tijd voor onze dagelijkse etappe briefing van de volgende dag. Deze rit belooft ook weer spectaculair te worden dus vergeet niet het volgende verslag te lezen.

Nu het bed in en goed slapen, want grote kampioenen winnen een deel van de rit in hun bed ;)!

Na een eerste nachtje in "La Pradera" in Matagalpa schuiven we aan voor een traditioneel desayuno. We hebben al

ondervonden dat gallopinto = bonen en rijst prima brandstof zijn 

en Anne bewijst met een vijs in de gallopinto dat je daar zelfs ijzersterk van wordt.

We rijden een stukje met de wagens om daarna meteen pittig omhoog te vertrekken.Het is weer een heel andere streek. We

nemen romantische foto's in de koffiestreek en daar waar zowat iedereen in de bonen zat.

Onze eerste stop is bij een éénarmige boer. Hij verloor zijn rechter arm net voor het einde van de oorlog met een bom, maar

dat belet hem niet vakkundig zijn bedrijf te leiden.

Het is een biobedrijfje van groenten. Er werken alleen vrouwen omdat die langer geconcentreerd kunnen zijn en harder

werken!! Dat is in België in dat soort bedrijven ook, weet Stefaan.

De sla wordt in een zeepachtig water gewassen en de vrouwen sleuren onafgebroken met bakken en groenten.We genieten van de

geuren van groenten en kruiden en bewonderen de goeie organisatie.

De pijpajuin wordt op allerlei wijzen naar waarde geschat.

We komen nog langs een baseball wedstrijd en een evangelische kerk in volle zangactie.

Na heel wat geklauter waarbij niemand de fietS constant onder zich kon houden komen we eindelijk bij de grote baan.

Nu was de ondergrond weer lekker glad maar de valse platten van Gerard bleken dikwijls erg vals.

Onze middagbestemming Selva Negra is een zwarte woud op Nicaraguaanse bodem.

We genieten er van de rust en de zon terwijl Niek met een ploeg een geo cash-slag slaat.

De inauguration van ons nieuwe Monicare-plaatje tegen de muur wordt met gepaste zang gevierd. 

Er volgt een 12 km lange afdaling,daar zijn we goed in. Iedereen zet er vaart in maar houdt er gelukkig zijn verstand bij.

We rijden rechtstreeks het hotel in waar we dankzij Rina klinken op weer een geslaagde fietsdag.

Lekker douchen en weer de voeten onder tafel voor carne(vlees),pollo(kip) of mariscos(vis)

andaag vertrekken we vanuit Matagalpa naar Leon. Matagalpa heeft voor ons een confortabel klimaat (25°). Leon belooft warm te worden. Om de afstand van 2 uur te overbruggen worden alle middelen ingezet. De fietsen op het dak en in de pick-up. De fietsers zoveel mogelijk op een zetel in de auto's. Deze keer niet met dertien in een dozijn of met dertien in de ambulance. De rit is, volgens Gerard, opnieuw vals plat. Deze keer klopt dat ook nog. 

We starten op een vlakke, nieuwe asfaltbaan die recent is aangelegd om het zware transport rond Leon af te leiden. De weg is nieuw en wordt nog maar weinig gebruikt, m.a.w. ideaal voor fietsers. Ten minste de eerste 30 kilometers. We zetten rustig aan en voelen het meteen: 36° C. We voelen het vooral als we drinken, het water in de drinkbussen is warm. Ondanks het rustige tempo wordt het peleton meteen in twee waaiers gedeeld. De voorbije fietsdagen laten zich voelen. Voor sommige zijn de benen leeg, en laat de hitte weinig recuperatie toe. Zweten en drinken is de boodschap. Voor ons ligt de Momotombo vulkaan. Een mooie kegel met een kleine rookpluim, en een onzicpijtig genoeg kunnen we hier niet naar boven fietsen.

De weg is vrij monotoon. Het landschap biedt ook weinig variatie. Het zijn vooral grote velden: suikerriet, rijst,en vooral aardnoten, ... Ze worden bewerkt door reuzegrote machines. We hebben er enkelen kunnen aanschouwen. We zien hier geen kleine boeren, en geen enkel huis.

Na 30 kilometer krijgen we de middaglunch: brood met kaas en salami. Eindelijk nog eens "een boke met kaas", na alle dagen een ontbijt met rijst en bonen. Sommigen gebruiken deze middagpauze ook om te siesten in een hangmat. Het toont alvast de vermoeidheid die zich meester begint te maken van sommigen onder ons. Ze vallen gewoon om van de slaap.

Na lunch duiken we het veld in. Zand en vulkanische rotswegen die onze behendigheid zwaar op de proef stellen. Het is moordend heet, en wie nu in de losse zand terecht komt zal meteen geroosterd zijn. Gelukkig zijn er regelmatige stops met vooral drank als bevoorrading. Lekker fris gekoelde cola. We hebben nog nooit zoveel cola gedronken. We zweten cola!

Rond een uur of 4 worden we gewaar dat we de aankomst naderen. Plots schuiven er mannen naar voor die de rest van de dag in de buik van het peleton hebben gehangen. We laten ze maar rijden. Aan het begin van de verharde weg houden we immers halt, om samen de stad in te rijden. Plots duiken de dames (jawel) meteen uit de auto om terug aan te sluiten bij de doorzetters, met de gevleugelde uitspraak: de prijzen worden maar uitgedeeld aan de meet.

Het is even voorzichtig zijn op de drukke kruispunten die we tegen komen. Af en toe wordt de ambulance ingezet, met sirene, om de doorgang af te dwingen. De mensen kijken wel wat op als we samen als een groep blauwe smurfen door de stad rijden. Ik wist niet dat we hier zoveel supporters hadden. De blijde inkomststraat van Leon is indrukwekkend. De kathedraal staat boven op de top als een Taj Mahal. Een mooi en breed uitgesmeerd, wit monument dat beschermd is door de Unesco. Gaan we morgen zeker bezoeken. We komen aan in de "via via", waar Veroniek ons opwacht. Ze is blij, als Vlaamse, om nog eens een woordje nederlands te kunnen uitwisselen. We zijn blij dat we goed en wel zijn aangekomen, en vliegen meteen in de drank: victoria classic. 

Bij het avondeten blijkt nog maar eens hoe perfect de organisatie door Gerard en Rina loopt. We hebben op voorhand onze menukeuzes kunnen doorgeven. Mooi op een papiertje zodat we dit kunnen doorgeven aan de keuken, en niet kan mislopen. Toch lijkt deze manier van werken niet echt te stroken met de manier waarop in Nicaragua wordt gewerkt. De menu's zijn van dag verwisseld. Gelukkig is het improvisatietalent en de flexibiliteit groter dan het organisatietalent, en schikken we ons naar deze Nicaraguaanse realiteit.

Vanaf nu leggen we de "pees" (of beter de ketting) eraf. We gaan het nu rustig houden tot de afreis naar België. Leon is een mooie stad om te bezoeken. We kunnen een dagje flaneren en nog eens naar het strand gaan aan de stille oceaan. Toon zegt dat de zonsondergang op het strand indrukwekkend is. Je wordt er stil van.

We kruipen allemaal snel in ons bed. Eenvoudige, maar nette kamers met een ventilator als airco. Om vier uur in de ochtend worden we wakker gemaakt door de haan van de buren die begint te kraaien. Morgen wil ik kip op het menu, en dan wel die haan.

Vandaag, een verassing bij het ontbijt, niet alleen de classico maar ook pancakes met chocolade voor de liefhebbers.

bezoek aan Leon:

Pizzahut en Mcdonalds tonen ons dat dit een heel toeristische plek is.

We trekken in groepjes de stad in.

Het museum Ortis-Gurdian is bijzonder; een mooie collectie moderne kunst en aan de overkant in een ander koloniaal gebouw

,een oudere collectie met zelfs een paar portretten geschilderd door Rubens.

Mooi zijn ook de mini tekeningen van o.a. Miro en Picasso, studies voor grotere werken.

Dan een bezoek aan een stukje unesco werelderfgoed, de kathedraal.

Naar boven op het dak,witgekalkte koepels met in de achtergrond de vulkanen.

An vindt op de markt eindelijk het heupschortje in flamencostijl.

Na de middag trekken we met de auto naar de pacific, niet met de fiets zoals gepland.

Enkel onze benjamin had nog zin na de slopende rit van gisteren.

We duiken de oceaan in maar zwemmen blijft moeilijk met de grote golfslag, meer iets voor surfers. 

Nog even wachten tot de zonsondergang en dan terug naar het hotel.

De laatste volle dag...

De 2de overnachting in het hete Leon in het prachtige Via Via Hotel "bij Veronique". We zouden ook kunnen zeggen, the day after, zonder hoofdpijn, omwille van het gelukkige feit dat we de Flor de Cana rum drinken zonder cola, zo blijkt later op de dag! "Ze" smaakten en maakten de tongen los: een paar lekker flesjes Flor de Cana, in voorbereiding op het bezoek aan de empressa van hét exportproduct van Nicaragua, hun rum.

Hier en daar een extra toiletgang, voor, na en tijdens het ontbijt. En weg zijn we, of liever ze, want 4 naar rum snakkende MoNiCare-leden worden, we nemen aan volledig onvrijwillig, achtergelaten. Zij vatten echter het Nicaraguaanse rund bij de horens en bestellen prompt een taxi om quasi gelijktijdig te arriveren. Er werd even afgewogen wie wie het hardste gemist had, maar meteen zaten we terug in de stemming en worden we in het Engels verwelkomd bij het oude stoomtreintje.

Een voorlopig laatste toiletbezoek, en dan duiken we ongeveer 2 uur de rum in: een filmpje van heel het productieproces, het maken van de vaten, de familie reserve, ... En toen gingen we meteen over naar het proeven. we werden naar een kelder gebracht waar het lekker koel was zodat we goed konden proeven. De gids begon met volle overgave hoe we moesten proeven. De eerste stap was kijken naar de kleur, hierna moesten we walsen met ons glas, om te kijken of hij traande. Vervolgens moesten we ruiken en hierna moesten we klinken. Eindelijk mochten we proeven van de rum die 18 jaar oud was. Al snel gingen de glazen naar lippen en voelde we de rum zachtjes binnenglippen. Als laatste moesten we iets heel raar doen van de gids, we moesten een klein beetje rum op onze handen doen en vervolgens in onze handen wrijven. We merkten allen op dat onze handen niet plakten van de suiker. Want rum op leeftijd zonder toegevoegde suikers of andere producten plakt niet. Na deze proefsessie zat de sfeer er meteen in, het was ook nog maar 10u30.

We zetten onze toer verder. We kwamen aan bij een mooie grote houten deur met een slot op. De gids haalde een grote sleutel boven en Jonah kreeg de eer om de deur open te maken. Toen deze deur open ging, kwam er een ongelooflijk aroma vrij. Achter deze deur zagen we vaten rum opgestapeld. Op deze vaten stonden de jaartallen wanneer ze gevuld waren. Vier jaar oude vaten, zeven jaar oude vaten, 25 jaar oude vaten en toen zagen we iets speciaal, een jaartal dat niet in de reeks zat. Een vat van 27 jaar, een rum die enkel door de familie die eigenaar is van de rumstokerij gedronken wordt. Toevallig had iemand van de familie zijn glas laten staan. Enkele van onze wilden meteen proeven en de gids liet dit natuurlijk toe. Enkele van ons proefde een 27 jaar oude, romige rum van 65 graden. Wat een concentraat! Na het branden in de kelen kwam er een explosie van smaken vrij. De engelen gaan lopen met 6 % zegt onze gids, maar wat overblijft mag er zijn!

Onze laatste stop was de shop. Enkele leuke accessoires en flessen Flor de Cana werden gekocht.

Op de terugrit controleerde we driemaal of iedereen wel in de auto's zat. We reden met zijn allen terug naar het hotel om nog van een lekkere lunch te genieten. Hierna moesten we terug vertrekken naar Managua, een rit van ongeveer 2u. Na het instappen controleerde we weer driemaal of iedereen mee was. Gelukkig was iedereen mee. Tijdens deze zwoelige rit sloten enkele van ons de ogen en voor we het wisten kwamen we terug aan in "Managua Hills". Na een ongelooflijk rijkelijk avondmaal en mooie speechen werd nog een "Olifantepoot" (Flor de Cana) leeg gedronken. Hierna kropen we onder de lakens met de airco aan, en vielen onze ogen dicht onder jannekemaan.

In alle vroegte werden we door Chico en Toon naar de luchthaven gebracht. Weinig verkeer, goed op tijd dus. Een rare verkeersregel: s nachts moet je gewoon door het rood rijden! De laatste woorden en knuffels voor Toon bij het inchecken. Kris, Rik, Rina en Gerard hadden die de vorige avond al gekregen. Chico krijgt er maar één woord meer uit: powetepotazie! En dat willen we thuis wel eten na 14 d bonen,rijst en eikes... Menige monicare deelnemer knijpt zijn supergetrainde bilspieren stevig op elkaar, maar moet toch regelmatig druk aflaten...Het wordt een vermoeiende, maar al bij al voorspoedige terugreis. Om ons op zijn Nica's er nogmaals er op te wijzen dat tijd relatief is, is onze gate bezet, even wachten dus, en komen onze koffers ook met heel wat vertraging de band op gerold. Geen lekkende bagaga, dus is onze Flor de Caña intact!! Wat een fijne groep, wat een levenservaring hebben we mogen delen. We spreken binnenkort een reunie af, Anne en Stefan willen ons ontvangen. Er komt een doodle... en Jonah gaat ons mailen waar we met onze foto's terecht kunnen om te delen. Dank je wel lieve mensen en koester en deel deze mooie herinneringen. Eviva Monicare 2016...!