beste vrienden, de aflopen dagen heb ik telkens het verslagje van iemand anders gepubliceerd en mijn bijdrage is tot nu toe meestal beperkt gebleven tot het nemen van enkele foto's, dit onder het motto : 1 beeld zegt vaak meer dan duizend woorden. 

Nu, aan het einde van deze reis is het mijn beurt om iets te vertellen over onze ervaring. En een Ervaring is het geweest, met de grote E !

Nicaragua is een land van contrasten, van vooruitgang en schrijnende stilstand. Adembenemend mooi, zeker. Pijnlijk arm, absoluut! Door de directe confrontatie met deze armoede en dit onrecht krijg je zowel rationeel als emotioneel heel wat te verwerken.

Het lijkt wel een soort sciencefiction waar 25 blauwe Gringo aliens op blitse fietsen doorheen het zacht glooiend landschap flitsten en door honderden families, aan de ingang van hun huisje, met verbaasde ogen worden nagekeken. Huisjes, vaak hutten, die bij mij alvast doen denken aan het sprookje van 'de 3 biggetjes'; soms een huisje van steen, regelmatig een houten huisje en veel te vaak een "plasticfolie" hutje. De leefomstandigheden van de varkentjes hier zijn vaak beter dan deze van de mensen. 

Maar geen nood, juist op dit punt komt de andere kant van onze reis om de hoek, dokter Toon, nu reeds 30 jaar in Nicaragua.

30 jaar van verschil, 30 jaar van vooruitgang. Dokter Toon is hier een begrip geworden. De rustige vastheid, die een ongelooflijk verschil gemaakt heeft voor duizenden mensen. Nooit eerder heb ik iemand met zo weinig middelen, zo veel weten realiseren. Hij heeft ons meegenomen naar de leefwereld van zijn patiënten en heel vaak heeft het ons, stoere mannen en vrouwen, bij de keel gegrepen. Iedereen heeft wel een moment gehad van 'komaan dit lossen we toch even op'. Maar bij het volgende huis was het weer van dat, en opnieuw en opnieuw. Een grote meneer moet je zijn om hier gedurende 30 jaar, zeer doordacht, deze initiatieven uit te bouwen. Zorgen voor een waardig dak, zo basis en vaak zo ver weg. Kinderen naar school laten gaan, hoe standaard kan het zijn, maar in een land waar geen schoolplicht is en de schoolgebouwen vaak op uren wandelafstand liggen, is het een hele uitdaging. Tja, om dan nog maar te zwijgen over de zorg voor kinderen met een beperking, die is al helemaal zoek. En toch, Rina en Gerard doen hier prachtig werk.

Dit brengt mij bij Rina en Gerard. Ze weten van aanpakken, anticiperen zit blijkbaar in hun genen. Onze tochten waren tot in de puntjes verzorgd, inclusief picknick met heerlijke bananen, verse watermeloen en ananas. 

Een kleine bemerking; geografie zit hem iets minder in het bloed. Gerard, misschien toch eens wat studeren op lengtematen en hoogtemeters. Maar serieus, we zijn in de watten gelegd, jullie hebben er een onvergetelijke ervaring van gemaakt. Respect, dat is het woord dat in mij opkomt als ik aan jullie denk.

Wij staan hier nu op de 'bres tussen de tijd voor en na onze trip naar Nicaragua'. En de tijd staat nu voor ons heel even stil. We zullen enkele herinneringen redden van de vernietiging en tegelijkertijd zullen we anticiperen op de toekomst. Ieder van ons neemt deze ervaring mee, en gaat er zeker iets mee doen. Deze reis onberoerd achter ons laten is onmogelijk.

Met al haar armoede, miserie en onrechtvaardigheid is dit toch een prachtig land. Er is immers een adembenemende natuur, het loopt over van supervriendelijke mensen en we hebben een reisgezelschap om nooit te vergeten.

Haast u langzaam vrienden. 

En dankjewel voor deze prachtige ervaring.

De laatste fietsdag van onze tocht ten voordele van de projecten van Dr. Toon begon met een goed ontbijt in het mooiste hotel van Matagalpa.

Om vanavond in het warme Leon (bijna) aan zee te kunnen arriveren diende vanuit Matagalpa (bergachtig gebied) een afstand van toch nog veel meer dan 100 km overbrugd te worden.

Het eerste deel ervan werd met de intussen vertrouwde Toyota's overbrugd.

Met nog 65 km te gaan tot Leon werd de fietstocht aangevat.

Twee slachtoffers van de reizigersziekte werden rechtstreeks naar de ViaVia in Leon vervoerd. Zij waren jammer genoeg fysiek niet in de mogelijkheid het prachtige landschap samen met de rest van de groep al fietsend te doorkruisen.

De eerste dertig kilometer begonnen we op goed befietsbare harde aarden wegen als ondergrond opgevolgd door een (zeer licht glooiend liggende) fundering voor een nog aan te leggen hoofdweg waardoor de snelheid nog wat de hoogte in gejaagd werd.

Deze eerste dertig kilometers werden zo dus vrij snel afgemaald.

Na een maaltijd (chancho con tortilla oftewel varkensvlees met tortilla) en enkele ogenblikken verpozen werd deel twee van de dagtocht aangevat.

Nadat we de afgelopen dagen al mochten genieten (niet pejoratief bedoeld) van modder, stenen, tarmac met en zonder kuilen, in reliëf volgens Gerard telkenmale variërend van "vals plat" naar "licht glooiend" tot "een beetje bergop" werd ons een aantal losse zandstroken al dan niet glooiend onder de wielen geschoven. Dat hadden we nog niet gehad. Aan het einde (dicht tegen Leon) veranderde het parcours opnieuw naar redelijk goed befietsbare brede zandstroken met wat stenen bezaaid. En zo arriveerden we na 411 km door Nicaragua met meerdere duizenden hoogtemeters aan de rand van Leon.

Tijdens deze tocht zagen we de prachtigste landschappen samengesteld uit vulkanen, meren, de meest vruchtbare landbouwgronden, rijst- en koffieplantages, varkens, paarden en koebeesten, papegaaien, gieren,... waarin de Nicaraguaanse samenleving zich toch volop aan het ontplooien is.

Op deze tocht werden we vakkundig begeleid door Dr. Toon zelf, maar niet in het minst door Rina en Gerard, die ons al bijna twee weken onafgebroken door dit prachtige land loodsten en tijdens onze fietstochten op het juiste ogenblik van spijs en drank voorzagen. Alles tip top in orde, waarvoor de meeste appreciatie en veel dank.

Wat hebben zij bovendien toch allemaal mee verwezenlijkt in goed twee jaar Nicaragua.

Van een kinesitherapieruimte, over elementaire huisvesting voor huisloze gezinnen, allerhande hulpmiddelen voor o.a. mindervalide kinderen, tot bv. waterprojecten.

Naast Lommel zendt blijkbaar ook Neerpelt zijn zonen en dochters uit om goed te doen.

En dat het goed was hebben we met zijn allen kunnen vaststellen. Iedere euro die aan Dr. Toon en zijn team wordt toevertrouwd wordt uitstekend besteed en gaat direct naar de behoeftigste Nicaraguanen.

Iedereen die graag aan deze prachtige projecten wil bijdragen kan dit via rekeningnummer

BE58 4561 1463 0179 van VZW STIJN met vermelding "MONICARE". Alvast veel dank.

Nadat we allemaal in de buurt van Leon toekwamen zijn we in groep door het drukke stadsverkeer naar de door Overpeltenaren Veronique en Stijn uitgebaatte ViaVia gereden, waar we uitstekend ontvangen werden en een lekker avondmaal mochten genieten voor sommigen gevolgd door een kort avondwandelingetje door de stad. De avond werd omstreeks middernacht afgesloten met een flor de cana (rum van 35 graden) in de bar van het hotel.

Het beloofde een rustige dag te worden na de dag van extreem fietsen van gisteren(uitgezonderd dan van de 'scheve fietster'...), ware het niet dat een viertal onder ons tekenden voor de 'onmogelijke rit'. Dus nadat die freaken al rond half acht vertrokken waren, hadden de rustige-dag-verwachters zich bij het ontbijt een bijpassend gecultiveerd, licht ontbijt besteld met dit keer enkel pancakes met siroop of confituur.

Eens onderweg in de auto's werd het duidelijk dat de aanhoudende steile hellingen vol dikke keien en verraderlijke goten ertussen de absolute max zou worden voor de 4 musketiers...

Maar ze slaagden er nog in ook: de 2 Barten voorop, gevolgd door mijn persoonlijke natbezwete held, Ward! en Christophe, hoewel hij het eindpunt niet bereikte ging tot het uiterste van zijn kunnen van die dag( want dit tropisch klimaat velt wel iedereenin meer of mindere mate....) na als groep dus terug te zijn verenigd, werden we gul ontvangen aan het schooltje van San Antonio: een schooltje met 81 kinderen in de lagere school,10 Fans-kinderen en 26 kleutertjes: dansende kindjes met wiegende heupjes als waren ze kleine vrouwtjes, een groepje kleutermuzikantjesen en niet in het minst de directice, de warme emotievolle vrouw die met grote gebarende steun voor haar geliefde schooltje vraagt. En of ze dit kunnen gebruiken: met 1tekstboekje per 4kinderen, degelijk maar versleten, en daarbij de nog ingepakte handboeken, om Spaans te leren uithet Engels, gekregen van Amerikanen, hopen de mensen van het Fansproject wel iets te kunnen bijdragen met de gelden van Monicare.

Na de lunch, ons aangeboden door de school, die hopelijk OK is voor onze tere, verwende darmen,begint onze onverwachtetocht door de natgeregende bossen! Eerst bezoeken we het drinkwaterproject, door Gerard en de dorpsbewoners uitgewerkt en afgewerkt: door de renovatie van een waterreservoir en de leidingen naar het dorpje worden 24 huizen en hun bewoners van drinkwater voorzien. Nadien bezoeken we, begeleid en op het juiste spoor gezet door Emma, een meisje met verstandelijke beperking, enkele huizen van kinderen, betrokken bij het project van Corazones Unidos. Er zijn in dit dorp wel 9 kinderen bij betrokken!

Met Eduardo bekijken we de bedjes en het stoeltje van Bismar en Alicia. Wij, nieuwsgierig hoe mensen hun leven organiseren in hun schamele huisjes, en zij, ook zeker in grote getale geamuseerd toekijkend bij onze onhandige afdalingen op de glibberige modderstenen in het dorp.

Nog modderiger werd de terugweg per auto( tot grote spijt van onze aller superheld Bart):schommeld en schuivend bewegen de 4x4's zich over de typische Nicaragua-wegen, tot deze plots overgaan in perfecte wegen met zelfs een heus fietspad!

Het was een dia del respeto!

Respect voor de wilskracht en kracht van de vier musketiers!

Respect voor Ada, de schooldirectrice!

Respect voor Uitvoerders van het drinkwaterproject!

Respect voor de wasvrouwen!

Respect voor de ouders die hun kind urenlang dragen!

Respect voor de schoolkinderen, stappend langs de modderige wegen met hun spierwitte kousen!

Morgen de laatste fietsdag! Laat ons er nog van genieten!

Sublieme vergezichten, prachtige vista's op koffieplantages, op wolkengrote akkers van bloemkool en andere groenten, netjes geplakt tegen de heuvelwanden en ingepakt tussen prachtige tropische plantengroei in vijftig tinten groen, alles slurpend uit vruchtbare donkere vochtige aarde, dorpjes met soms vlijtige mensen, wassend in de rivier of ergens in het veld hakkend met de machete, of op wandel met koe of paard, of wat eten aan het koken op een houtvuurtje, maar met de meesten ergens rustend al zittend of liggend, blijkbaar lui maar misschien een soort waarachtige levenskunst aan het beoefenen die wij niet meer blijken te kennen, daarin gesteund door de huisdieren: de honden blijven gewoon in het midden van de weg liggen, loerend naar die rare kwieten op hun draaiende wielen, katten steken tergend traag de weg over, biggetjes lopen wat te eten en te knorren tot ze varken worden om dan meestal ergens in een poel liggen te slapen, zelfs de kippen laten zich niet afleiden van hun scharrelen en pikken als we voorbij denderen, in dat alles hebben wij vandaag onze koninginnerit gereden.

Gerard schotelde vandaag een subliem parkoers voor, waarin alle ingrediënten van de laatste dagen aan bod kwamen. Wat de eerste dagen lange 'onmogelijk' steile klimmen waren, worden nu klimmetjes waarop iedereen het schakelen onder de knie heeft en velen tot hun verbazing boven rijden of veel verder kwamen dan ze ooit zouden gedacht hebben. Het moet gezegd, je kan zien dat het algemene conditiepeil van de groep heel goed is en dat de meesten zicht meer dan degelijk voorbereid hebben. Ook de 'onmogelijke' afdalingen worden technisch al veel beter aangepakt, en velen beginnen er van te genieten. Riviertjes worden behendig overgestoken en stenen blijken niet meer zo vijandig omhoog te steken als in de eerste dagen. De weg werd perfect uit gepijld met de reeds vertrouwde rode pijlen en lintjes geknoopt aan een of andere tak.

Gerard had het psychologisch handig aangepakt door vooraf te zeggen dat dit eerste deel alsmaar stijgend was, maar de eerste zeven kilometer, door een nevelwoud, waren pittig golvend, zodat iedereen welgezind bij de eerste bevoorrading aankwam, inderdaad in een soort nevelige regen waar je niet echt nat bleek van te worden. Nadien zou er wat meer modder komen meldde Gerard. Maar dat was een modderstrook waar iedere Vlaamse MTB toertocht allen maar kan van dromen. De eerste plassen tracht je nog te ontwijken, maar al vlug gaat het gewoon rechtdoor, best met het mondje dicht. Waar we gisteren de vuilhoopberg over moesten, was dit vandaag de modderberg, een fameus steile maar modderige helling, een met de fiets onmogelijk in te nemen vesting. Dan maar te voet, en dan blijkt dat zelfs dan het zweet van je hoofd en lijf blijft druppelen. Op de top weer de fiets op en maar verder modderbiken, en wanneer de weg dan eindelijk weer wat normaal wordt blijkt hij na een paar honderden meters ineens weer steiler en steiler te worden, percentages tot boven de 20%, en het blijft maar duren bocht na bocht, tot plots de jeeps in de verte opduiken, en Gerard lachend roept dat dit het dessertje was. Intussen is Riena druk in de weer om bananen, cake en koekjes uit te delen, want we moeten nog 12 km dalen, gelukkig op asfalt, vooraleer we de lunchplaats zullen bereiken. Over dat dalen zullen we maar zwijgen, het kan niet ontkend worden dat de weg met zijn momenten een goed stuk naar beneden ging, maar even verder een goed stuk weer omhoog. Onze Gerard heeft toch een vreemde perceptie van stijgen en dalen, nochtans hebben we van hem constructies gezien die perfect waterpas staan. Hoe dan ook maakten het landschap en de vista's, en het feit dat we op asfalt bolden, veel goed, tot de aankomst aan het restaurant, dat toch wel weer moest bereikt worden met een klimmetje van boven de 20%. Maar iedereen zag al de cerveza voor zich en verwonderde zich over deze mooi plek in het Selva Negra, het Zwarte Woud. De bikes werden afgespoten, de cerveza's werden geserveerd, en we kregen zowaar een spaghetti voorgeschoteld.

De locatie was zoals gezegd prachtig, sommigen spraken van idyllisch, werden lyrisch bij dit stukje natuur aan de boorden van een lieflijk meertje. Dr. Toon gaf wat uitleg, dit was al een pleisterplaats tijdens de oorlog, toentertijd vrij veilig, met mooie fauna en flora, en er zouden ook brulapen in het woud zitten. Hij placht er te komen in het weekend met Francisca, en aan zijn glimlach te zien beeld ik me in dat de plaatselijke Lorelei daar in dat Zwarte Woud wel een liedje zal gezongen hebben.

Nog een Matagalpeese koffie, en terug op de fiets om eerst het woud uit te rijden, tot aan de oude groene legertank op de aansluiting met de hoofdweg, en dan nog 12 km zakken tot Matagalpa. Dat dit nu echt dalen zou zijn waren we zeker, want we hadden 's morgens dat traject al afgelegd in de jeeps. Maar net toen begon het te stortregenen, een malse tropische bui die de dampen uit het asfalt walmde en onze lichamen net gepast afkoelde. Toch voorzichtig naar beneden, en kijk, een paar kilometer verder was het alsof het nooit had geregend. Vrachtwagenchauffeurs vertraagden en maakten ruim plaats om ons voorbij te laten flitsen, en toeterden ons luid na. Nicaragua is zeker een fietsvriendelijk land.

Vandaag was opnieuw een onvergetelijke dag, vooral gericht op het fietsen. Morgen staan er weer bezoeken op het programma, dat andere bindmiddel in deze fijne groep. Morgen staat ook de, volgens Gerard, ultieme klim naar Chaguite Grande op het programma. Vier moedigen hebben zich aangemeld. Benieuwd wat dat gaat worden, maar even benieuwd naar wat de bezoeken ons te brengen hebben.

Vandaag een dag zonder projectbezoeken , een dag met andere intenties, misschien wel de dag van de misverstanden.

We maakten de verplaatsing van Sébaco naar Matagalpa een op eerste zicht simpele verplaatsing van 25km, doch de chauffeur chicco , altijd in de mood voor een grapje, ging in de ochtend er vandoor met onze bagage, waardoor het personen transport moeilijk, zelf problematisch werd. Er werd een tekort aan zitbareplaatsen gecreëerd door zijn solo-slim actie. Het nemen van openbaar vervoer was de enige optie om alsnog tijdig in Matagalpa te arriveren. Al wachtende langs de "Panamericana-weg" kwamen we tot het besef dat het zondag was. Op deze rustdag rijden een pak minder bussen, dus toch maar gewacht op de pick-up en met zijn allen achter het bakkie in , in onze traditionele blauwe smurfen pakjes. We waren een bezienswaardigheid op zich. 

Aangekomen in Matagalpa, werd door Gerard , geheel in zijn eigen stijl de opties van de dag toegelicht. De keuze was eenvoudig fietsen of niet fietsen.

Niet fietsen was synoniem voor een stadsbezoek. Matagalpa is namelijk de hoofdstad van de koffie bonen productie, met een mooie kathedraal, en de nodige shopping mogelijkheden. Dit voorstel werd door een overwegend vrouwelijke minderheid gesmaakt. De andere optie, nl fietsen, was opnieuw over een licht glooiend parcours, met zachte heuveltjes en voornamelijk lange afdalingen. Ofwel heeft Gerard visus problemen , ofwel is de interpretatie van een heuveltje toch wel een rekbaar begrip. We dienen in de toekomst hierover met Gerard onder vier ogen toch eens van gedachten te wisselen, om zeker de komende dagen alle misverstanden te vermijden. 

's middags konden we lunchen , bij een lokaal iemand in de achtertuin. zeer aangenaam en lekker. Tortilla met hand-Made gezouten koeien kaas, als dessert annanas en watermeloen.  De drank werd bedeeld door Chico, van uit de grote bidon gevuld met vruchtensap. Hij diende tevens het voorwiel van de Toyota te vervangen wegens een lekkeband.

Dit was de aanzet tot een opeenvolging van lekke banden bij de fietsploeg , in totaal en zevental.

Om 17 u , lokale tijd , waren de stadsbezoekers en fietsers weer met elkaar herenigd in het hotel "la pradera". 

Nog voldoende tijd om met zijn allen een koffietje gaan drinken in Matagalpa, en later in het restaurant, verbonden aan het hotel, het avond maal te nuttigen.

Vermoeid kijken sommigen uit naar hun bedje, doch anderen opteren om met lokale barman toch nog een babbeltje te slaan in hun beste Spaans.

We zijn gestart met een calorierijk Nicaraguaans weekend ontbijt, nacatamales genoemd. We gaan op weg met de fietsen op de wagen richting Las Pilas ons vertrekpunt voor onze fietstocht richting Terrabonna. Nog even een groepsfoto voor het vertrek.

Onze tocht blijkt vandaag een echt avontuur. Een hoogstaande rivier zorgt voor de nodige verfrissing en plezier. Met natte voeten en plaatselijke taferelen hebben we heel wat indrukken kunnen opdoen. Met angst zien we een bus vol kinderen de rivier oversteken en beseffen dat dit normale taferelen zijn. Kort na de rivier komt de bus weer in moeilijkheden en wordt met steun van omstaanders en stenen verder op weg gezet.

Aangekomen in Terrabonna brengen we een bezoek aan de lagere school waar een project werd opgezet "drinkwater voor schoolkinderen". Daarna de middelbare school waar een podium werd voorzien.

Na een voortreffelijk middagmaal gaan we op weg met Dr. Toon. Genietend van het mooie landschap bezoeken we verschillende gezinnen. Het zijn gezinnen met gehandicapten en tbcpatienten. Weer staan we versteld van de toewijding en hulp die de organisatie biedt aan deze mensen zoals een nieuwe buitenkeuken, een bed, dak, ......

Verder fietsen we langs een afgelegen dorpje met een plaatselijke apotheek. Dr. Toon vertelt met veel toewijding hoe zulke plaatselijke apotheken werden opgericht. Door het sociale karakter en hun locatie kunnen mensen uit afgelegen bergdorpjes aan democratische prijzen medicatie en eerste hulp ontvangen.

Als toetje van de dag kregen 2 groepsleden de mogelijkheid om hun FANS kindje te bezoeken. Weerom een geweldige ervaring. Tot slot een overheerlijke maaltijd na een pittige tocht. Tot morgen

Na het klassieke ontbijt gaan we richting Dario. Hier krijgen we de kans om de 'project'-grond te bezoeken die door Prosalud recent werd aangekocht. Het gaan om een terrein van 30 are met 2 gebouwen die zeer ruim zijn en voor veel doeleinden kunnen gebruikt worden. Dr Toon blijft met een grote volharding zijn sociaal project maar verder uitbouwen! Vervolgens lopen we door het drukke dorpscentrum tot bij het gezondheidscentrum van Prosalud : Clinica Social Helena Catarina. Hier wordt kwalitatieve eerstelijnsgeneeskunde aangeboden aan de lokale bevolking tegen een quasi gratis tarief. We mogen de zelfhulpgroep voor diabetici, onderbreken om vragen te stellen. Maar liefst 120 patiënten nemen hieraan deel. Het opzet van deze kliniek is in hoge mate preventief. Naast de diabeteskliniek is er ook een opsporingsprogramma voor baarmoederhalskanker en wordt er voorlichting gegeven voor Chikungunya en HIV. Er is een labo voor bloedanalyse, een dentale praktijk en een apotheek. Dit biedt alle belangrijke medicijnen aan. 

Te voet gaan we dan naar het hoofdkantoor van de organisatie. Hier geeft Gerard ons een begeesterde voorstelling van het Carazones Unidos project. Het gehandicaptenproject dat dankzij Rina en Gerard pas echt op de kaart gezet is. 

Namiddag hebben we dan opnieuw van het prachtige Nicaraguaanse landschap genoten met een heerlijke fietstocht, eerst door de heuvels en als afsluiter een heuse sprint op de tarmac. Alweer een unieke dag met indrukken die we niet snel zullen vergeten.

Terug vroeg uit de veren om na het gallopinto-ontbijt van 7u te vertrekken naar Dario waar we onze fietsen terugvonden. Er stond ons deze voormiddag een pittige fietstocht van 22km te wachten (vele beklimmingskes, het ene al wat lastiger dan het andere) naar Terrabona,de gemeente waar Toon 30 jaar geleden begonnen is met het uitbouwen van basisgezondheidszorg in de regio. In Terrabona aangekomen reden we opnieuw in escorte en met elk een Hawaïaanse slinger rond ons door de hoofdstraat naar het Parque municipal waar we met live muziek van de plaatselijke muziekschool en vele schoolkinderen verwelkomd werden. Heel indrukwekkend! Het werd een feest voor Toon zijn 30jaar Nicaragua met veel dans, muziek, het heisen van de vlaggen met het belgisc he en Nicaraguaanse volkslied, toespraken allerlei en tevens ook opgeluisterd met een lied voor Toon, gemaakt en begeleid door Jos en door ons als groep uit volle borst gezongen!Hierna vertrokken we naar de fysiotherapieruimte in de polikliniek van Tierra Buena, waar Eduardo de kinesist en enkele ouders met hun gehandicapt kindje ons opwachtten. Ongelooflijk hoe mooi deze kineruimte is ingericht en wat er op een jaar tijd gerealiseerd is, dank zij de financiële steun van TIO-Overpelt.

Na de lunch stelde Angel, de coordinator van het FANS-project de werking voor ter plaatse,Hedwig vertelde hoe dit vanuit het Nicaraguacomite aangepakt wordt. Kers op de taart was dat een aantal Fanskinderen aanwezig waren om hun madrina of padrino van onze groep te ontmoeten....een emotioneel moment! Nadat we Toon en ook Francisca nog even in de picture zetten, bezochten we in kleinere groepjes 3 kinderen met een handicap in hun thuissituatie...ook weer zeer confronterend! Moe maar weer zeer voldaan brachten de pick-ups ons terug naar ons hotel.

Vertrek vanuit Granada met onze nieuwe fietsen! Mooie plaatjes werden er gemaakt. De eerste 2 deelnemers worden met diarree geplaagd, de ene al meer als de andere. Eerste stop aan het meer van Nicaragua met wat uitleg door dokter Toon (die vanaf vandaag mee fietst) over het plan van president Ortega om hier een 2de verbinding te maken tussen de Atlantische en de Stille oceaan. De eerste 20 km met zijwind langs het prachtige meer. De volgende 52 km in een verzengende hitte terug landinwaarts. Een relatief welvarende streek met voornamelijk rijstteelt. Iedereen was blij om de kamion te zien waar onze fietsen ingeladen werden. We maken nu een grote transfer naar een heel andere streek die we morgen aandoen. Hier zullen we de FANS en Corazones Unidos projecten bezoeken. 

Overnachting in hotel San José in Sebaco. Na de liters water die we overdag dronken schakelen we nu over op een pintje en een Flor de Caña. Maar elke dag vroeg in bed, na 10 u is er nog weinig beweging, dat doen we overdag!!

 Na een frisse duik in het meer van Apoyo zijn we, na het gebruikelijke wachten, in twee groepen vertrokken richting Granada... Voor de tweede en laatste dag met onze gehuurde Nica-fietsen, want gelukkig kregen we het schitterende nieuws dat onze Belgische fietsen eindelijk uit de douane geraakt zijn (met dank aan Toon voor het vele lobbywerk!).In een aangename "lentetemperatuur" reden we gemoedelijk door de mooie Campo waar we leuke foto's konden nemen en hier en daar een nica-Belgisch babbeltje sloegen met de mensen langs de weg.Rond de middag reden we in escorte Granada binnen waar ons aan het Parque de las poëtas een heerlijke picnic wachtte - een plaatsje waar de enige trein die Nicaragua ooit gehad heeft,tentoongesteld staat.

En dan stonden daar onze langverwachte fietsen. Als kinderen bij Sinterklaas zo gretig werden de fietsen uitgepakt en gemonteerd. Dan richting hotel net buiten de stad. Granada is een schitterend bewaarde oud Coloniale stad. s Avonds werd er nog gezellig nagekeuveld tijdens het eten in de oude binnenstad.

Om 7u verscheen iedereen voor het eerst in fietstenu aan het ontbijt! Goed gegeten om dan met veel ijver te sleutelen aan de huurfietsen, in alle kleuren, maten, en in allerlei staten ! Na deze klus hup met de pick-ups naar de startplaats. Het eerste kwartier was. Nog even rustig : we doken van de weg het Parque De Masaya in,een vulkaangebied. Eerste en belangrijke opdracht : beklimming van deze actieve vulkaan.....amai,de hitte sloeg ons om de oren en de weg slingerde stijl omhoog. Iedereen moest een groot stuk stappend afleggen....eerste confrontatie met het terrein, niet niks! De volgwagens pepten ons op, zo ook de hele verdere dag! Zowel het uitzicht op de vulkaankrater als het bezoek aan het Museo Volcan De Masaya na een heerlijke afdaling , waren indrukwekkend. Toch wel zwoegend en puffend,afwisselend stijgen en dalen, reden we door het prachtige vulkanische reservaat naar het pittoreske dorpje Masotepe waar we de typische Nicaraguaanse gallopinto met smaak hebben gegeten.

Ondanks beginnende regen gaven we niet op en reden verder, door leuke straatjes met veel bekijks van de mensen, op weg naar Laguna de Apoyo. Omwille van de intredende avondschemering legden we het laatste stukje met de wagens af. Het prachtige hotel La Abuela, aan het meer, maakte onze eerste fietsdag compleet.

Dag om ons aan te passen aan het klimaat, het land, en de projecten van Damiaanactie worden voorgesteld. Dit is onze eerste confrontatie met extreme armoede en ziekte , maar het is ook een verhaal van hoop op een betere toekomst. In 3 groepen gingen we telkens 4 patiënten en hun gezin bezoeken. Dit liet niemand onberoerd. 

S Avonds komen onze huurfietsen toe, onze verstuurde nieuwe fietsen blijven nog wat in de douane hangen. Spot het roze fietske!

Dag 1 : De reis naar Nicaragua verliep voorspoedig, en het ontvangst was hartelijk! Van de luchthaven met 4 pick-ups naar het hotel, lokale tijd 20 h. Toon, zijn vrouw Fransisca, Rina en Gerard hebben alles piekfijn geregeld, onze tassen werden direct gelabeld, kamers werden toebedeeld, nog ene "serveza" en dan ons bed in. Hotel Managua Hills is een prima hotel. Wij verblijven er de eerste 2 dagen.